Surprised who is in heaven? (appearances can be deceiving) #2
Verbaasd wie er in de hemel is? (schijn bedriegt) #2
Dag allemaal,
Ik vraag me af...
Een vrouw in een van onze huiskerken deelde haar verhaal, over hoe ze ongeveer een jaar in coma had gelegen voordat ze weer bij bewustzijn kwam. Ze zei dat ze in die tijd alles had gehoord. Alles. Maar ze zei dat haar geest zo langzaam werkte dat het een week zou duren om in haar geest het antwoord te formuleren op (bijvoorbeeld) wat haar moeder tijdens elk bezoek vroeg. Ze zei dat als haar moeder haar op een dinsdag bezocht en vroeg: 'Hoe gaat het met je?', het tot ongeveer de volgende dinsdag zou duren voordat haar hersenen het antwoord hadden gevormd, 'Mijn rug doet pijn' - maar het kwam nooit uit haar mond.
Haar moeder maakte ook deel uit van de huiskerk, dus het was interessant om het vanuit beide perspectieven te horen. Aan de ene kant was er de angst van de moeder die niet wist wat er met haar dochter gebeurde, maar toch bad en positief was bij een bezoek aan haar. Tegelijkertijd was er het onvermogen van de jonge vrouw om lichamelijk te reageren, maar toch te kunnen horen en te reageren in haar geest, en zelfs mee te doen aan het gebed met haar moeder.
Terwijl ze zich in die schemerzone tussen leven en dood bevond, zei ze dat de Heer twee keer kwam en met haar sprak over haar toekomst, haar een keer naar de hemel bracht, haar vertelde dat haar tijd nog niet gekomen was, enzovoorts. Ze wist altijd al dat ze 'wakker zou worden'.
Maar wat als ze was gestorven? Niemand aan deze kant van de hemel zou iets hebben geweten over hoe ze zich bewust was geweest van haar omgeving, elk woord had gehoord, zich had aangesloten bij het gebed van haar moeder en in dat jaar de Heer twee keer had gezien. Als ze was gestorven, zou niemand van ons dat hebben geweten. Hoeveel verhalen zijn er die we aan de andere kant zullen leren over soortgelijke situaties?
Wetende dat ieder mens dezelfde keuzevrijheid krijgt als Adam en Eva, leven of dood, vraag ik me af hoeveel mensen, waarbij hun eigen sterfelijkheid hen in het gezicht staart terwijl ze bewusteloos zijn, op het laatste moment een beslissing nemen om de naam van de Heer aan te roepen? Als ze dat gedaan hebben, zou niemand aan deze kant van de hemel dat weten.
Ik herinner me iemand in coma op zijn sterfbed, en iemand anders bad voor hem, en leidde hem in een 'zondaarsgebed', waarbij ze na elke zin pauzeerde, zodat de persoon in coma tijd had om mee te bidden - hoewel die persoon natuurlijk niet in staat was om hoorbaar te reageren. De persoon die bad, meldde dat bij het zeggen van 'amen' onmiddellijk de aanwezigheid van de Heilige Geest de kamer vulde, de comateuze persoon trok zijn mondhoek een beetje op, alsof hij moest glimlachen, en overleed toen. In een andere bijna identieke situatie, had de persoon op zijn sterfbed tranen over zijn wangen lopen. Ik heb dit verschillende keren gezien.
Ik denk dat er velen zijn zoals de dief aan het kruis, die op het laatste moment een beslissing voor de Heer had genomen; we komen daar pas achter als we in de hemel zijn. (Ik hoop dat ik bij het zien van zoiets niet vraag: "Wat doe je hier?" of "Wow, je hebt het toch gehaald!" of "Dus ze hebben je binnengelaten, hè?" of iets anders dat mijn verbazing over Gods genade zou verraden).
Waarschuwing: Dit kan jouw theologie door elkaar halen, het deed de mijne...
Ik diende in een kerk in de buurt van Spencer, Tennessee - een kleine kerk, er waren misschien 40 mensen aanwezig. Terwijl ik onderwees, werd mijn aandacht door de Geest gevestigd op een vrouw die ongeveer halverwege aan de linkerkant zat, met een paar kinderen naast haar. Plotseling zag ik een visioen met mijn ogen wijd open, dat zich boven deze vrouw afspeelde, alsof ik naar een scène van een tv-show keek. Ik zag een man met donker haar, duidelijk ontdaan, van de blik op zijn gezicht af te lezen, in grote angst in een schommelstoel op een veranda van een huis zitten, en de man had een pistool in zijn hand. Het visioen eindigde toen hij het pistool naar zijn hoofd bracht.
De Vader sprak tot mij terwijl ik dit zag: "Dit is haar man. Hij heeft zichzelf gedood met dat pistool, maar hij is bij Mij en ik wil dat je haar dat vertelt, want ze is erg bang geweest voor het heil van haar man en ik wil haar zekerheid geven". Juist op dat moment zag ik hem staan, boven en aan de kant van waar de vrouw in de kerkbank zat, met een enorme glimlach, terwijl hij op haar en zijn familie neerkeek; kijkend naar zijn familie met zoveel liefde en medeleven en verdriet om de pijn die hij had veroorzaakt. Dat was allemaal zo duidelijk van zijn gezicht af te lezen, geholpen door de Heilige Geest die me liet voelen wat hij voelde, zoals dat vaak gaat als we in voorbede zijn voor iemand, Hij laat ons vaak de emoties of de druk ervaren van de persoon die we in gebed terzijde staan, om de last te dragen. De mate van spijt was intens; het bracht me tot tranen toe.
Ik vroeg de Vader: "Hoe is dat mogelijk? Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zit met mensen die zelfmoord plegen, vanwege het vers in 1Corintiërs 3:17, waarin staat dat als we de tempel te gronde richten, we te gronde zullen gaan". Hij antwoordde: "Andere context. Hij was niet bij zijn volle verstand. Hij was emotioneel ziek. Zou je hem veroordelen omdat hij ziek was in zijn geest, net zoals je dat zou doen bij iemand die ziek stierf in zijn lichaam?" "Oh, sorry, U hebt gelijk. Dat is logisch."
Ik deelde vanaf de preekstoel wat ik zag en wat hij zei, en probeerde zo nauwkeurig mogelijk te communiceren over de schuld die hij voelde voor de schade die hij haar en hun kinderen had berokkend. Natuurlijk barstte ze in tranen uit toen ze bevestigde waar en hoe ze hem had gevonden, toen ze die dag thuiskwam. Later vertelde ze me dat ze zo bezorgd over hem was geweest, niet kunnen slapen, zo bang vanwege zijn alcoholisme en woede en zelfmoord. Ze zei dat het elk wakker moment op haar woog, omdat ze zoveel van hem hield en hem zo graag in de hemel wilde hebben.
Als je geen deel had uitgemaakt van die dienst en alleen maar de alcoholist kende die vaak boos was en zelfmoord had gepleegd, zou je kunnen veronderstellen dat hij in de hel zou zijn. Zelfmoord is moord, en moord kan vergeven worden. Vraag het maar aan Mozes en Koning David. Het verwerpen van Jezus is de onvergeeflijke zonde, want het verwerpen van het werk van de Heilige Geest die redding brengt, is het verwerpen van Jezus.
Soms zijn wij het probleem, niet zij
Een lid van onze kerk werd geboren in het rooms-katholicisme, maar later werd zij opnieuw geboren en met de Geest vervuld. Voor haar moeder was de rooms-katholiek echter de kerk, de echte kerk, en dat was dat.
Haar moeder begon af te takelen en werd in een verpleeghuis ondergebracht, en het allerbelangrijkste voor haar dochter was om ervoor te zorgen dat ze naar de hemel zou gaan. Ze wist het niet zeker, want terwijl haar moeder zei dat ze in Jezus geloofde, gehoorzaamde ze ook de priesters en bad ze tot Maria, stak kaarsen aan, woonde de biecht bij en miste nooit de mis.
Ik ging naar het verpleeghuis, ontmoette daar de vrouw van onze kerk en ook haar moeder. Ik werd gerespecteerd omdat ik een 'man van God' was, hoewel ik er zeker van ben dat ze dacht dat ik onder het niveau van haar parochiepriester ben. Mijn rol was om naar de moeder te luisteren en voor de gemoedsrust van de dochter te bepalen dat haar moeder naar de hemel zou gaan.
Omdat ze haar heilservaring vergeleek met het leven van haar moeder in de katholieke kerk, maakte ze zich zorgen over het heil van haar moeder. Ik sprak met de moeder, terwijl haar dochter naast haar zat. Ze verkondigde een sterk geloof in de Heer, zei dat ze Jezus had gekend sinds ze een jong meisje was. Ja, ze bad tot Maria en de heiligen zoals de kerk zei, maar ze geloofde dat Jezus haar Heer was en ze voelde Zijn aanwezigheid in haar hart. Gesloten zaak.
De hele reden voor het bezoek was de angst van de dochter voor het heil van haar moeder, omdat zij meer kennis had dan haar moeder. We maken ons zorgen over de eeuwige bestemming van degenen die we hebben liefgehad en soms hebben verloren, omdat we net als deze dochter een hoger niveau van kennis in de Heer hebben. Zij zag de afgoderij en de dwaling van de kerk van haar moeder. Gelukkig oordeelt de Heer het hart, niet op basis van het lidmaatschap van een kerk, en onwetendheid speelt wel degelijk een rol.
En daar ga ik volgende week mee verder. Hoe zit het met...? Tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail mij op cwowi@aol.com
Verbaasd wie er in de hemel is? (schijn bedriegt) #2
Dag allemaal,
Ik vraag me af...
Een vrouw in een van onze huiskerken deelde haar verhaal, over hoe ze ongeveer een jaar in coma had gelegen voordat ze weer bij bewustzijn kwam. Ze zei dat ze in die tijd alles had gehoord. Alles. Maar ze zei dat haar geest zo langzaam werkte dat het een week zou duren om in haar geest het antwoord te formuleren op (bijvoorbeeld) wat haar moeder tijdens elk bezoek vroeg. Ze zei dat als haar moeder haar op een dinsdag bezocht en vroeg: 'Hoe gaat het met je?', het tot ongeveer de volgende dinsdag zou duren voordat haar hersenen het antwoord hadden gevormd, 'Mijn rug doet pijn' - maar het kwam nooit uit haar mond.
Haar moeder maakte ook deel uit van de huiskerk, dus het was interessant om het vanuit beide perspectieven te horen. Aan de ene kant was er de angst van de moeder die niet wist wat er met haar dochter gebeurde, maar toch bad en positief was bij een bezoek aan haar. Tegelijkertijd was er het onvermogen van de jonge vrouw om lichamelijk te reageren, maar toch te kunnen horen en te reageren in haar geest, en zelfs mee te doen aan het gebed met haar moeder.
Terwijl ze zich in die schemerzone tussen leven en dood bevond, zei ze dat de Heer twee keer kwam en met haar sprak over haar toekomst, haar een keer naar de hemel bracht, haar vertelde dat haar tijd nog niet gekomen was, enzovoorts. Ze wist altijd al dat ze 'wakker zou worden'.
Maar wat als ze was gestorven? Niemand aan deze kant van de hemel zou iets hebben geweten over hoe ze zich bewust was geweest van haar omgeving, elk woord had gehoord, zich had aangesloten bij het gebed van haar moeder en in dat jaar de Heer twee keer had gezien. Als ze was gestorven, zou niemand van ons dat hebben geweten. Hoeveel verhalen zijn er die we aan de andere kant zullen leren over soortgelijke situaties?
Wetende dat ieder mens dezelfde keuzevrijheid krijgt als Adam en Eva, leven of dood, vraag ik me af hoeveel mensen, waarbij hun eigen sterfelijkheid hen in het gezicht staart terwijl ze bewusteloos zijn, op het laatste moment een beslissing nemen om de naam van de Heer aan te roepen? Als ze dat gedaan hebben, zou niemand aan deze kant van de hemel dat weten.
Ik herinner me iemand in coma op zijn sterfbed, en iemand anders bad voor hem, en leidde hem in een 'zondaarsgebed', waarbij ze na elke zin pauzeerde, zodat de persoon in coma tijd had om mee te bidden - hoewel die persoon natuurlijk niet in staat was om hoorbaar te reageren. De persoon die bad, meldde dat bij het zeggen van 'amen' onmiddellijk de aanwezigheid van de Heilige Geest de kamer vulde, de comateuze persoon trok zijn mondhoek een beetje op, alsof hij moest glimlachen, en overleed toen. In een andere bijna identieke situatie, had de persoon op zijn sterfbed tranen over zijn wangen lopen. Ik heb dit verschillende keren gezien.
Ik denk dat er velen zijn zoals de dief aan het kruis, die op het laatste moment een beslissing voor de Heer had genomen; we komen daar pas achter als we in de hemel zijn. (Ik hoop dat ik bij het zien van zoiets niet vraag: "Wat doe je hier?" of "Wow, je hebt het toch gehaald!" of "Dus ze hebben je binnengelaten, hè?" of iets anders dat mijn verbazing over Gods genade zou verraden).
Waarschuwing: Dit kan jouw theologie door elkaar halen, het deed de mijne...
Ik diende in een kerk in de buurt van Spencer, Tennessee - een kleine kerk, er waren misschien 40 mensen aanwezig. Terwijl ik onderwees, werd mijn aandacht door de Geest gevestigd op een vrouw die ongeveer halverwege aan de linkerkant zat, met een paar kinderen naast haar. Plotseling zag ik een visioen met mijn ogen wijd open, dat zich boven deze vrouw afspeelde, alsof ik naar een scène van een tv-show keek. Ik zag een man met donker haar, duidelijk ontdaan, van de blik op zijn gezicht af te lezen, in grote angst in een schommelstoel op een veranda van een huis zitten, en de man had een pistool in zijn hand. Het visioen eindigde toen hij het pistool naar zijn hoofd bracht.
De Vader sprak tot mij terwijl ik dit zag: "Dit is haar man. Hij heeft zichzelf gedood met dat pistool, maar hij is bij Mij en ik wil dat je haar dat vertelt, want ze is erg bang geweest voor het heil van haar man en ik wil haar zekerheid geven". Juist op dat moment zag ik hem staan, boven en aan de kant van waar de vrouw in de kerkbank zat, met een enorme glimlach, terwijl hij op haar en zijn familie neerkeek; kijkend naar zijn familie met zoveel liefde en medeleven en verdriet om de pijn die hij had veroorzaakt. Dat was allemaal zo duidelijk van zijn gezicht af te lezen, geholpen door de Heilige Geest die me liet voelen wat hij voelde, zoals dat vaak gaat als we in voorbede zijn voor iemand, Hij laat ons vaak de emoties of de druk ervaren van de persoon die we in gebed terzijde staan, om de last te dragen. De mate van spijt was intens; het bracht me tot tranen toe.
Ik vroeg de Vader: "Hoe is dat mogelijk? Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zit met mensen die zelfmoord plegen, vanwege het vers in 1Corintiërs 3:17, waarin staat dat als we de tempel te gronde richten, we te gronde zullen gaan". Hij antwoordde: "Andere context. Hij was niet bij zijn volle verstand. Hij was emotioneel ziek. Zou je hem veroordelen omdat hij ziek was in zijn geest, net zoals je dat zou doen bij iemand die ziek stierf in zijn lichaam?" "Oh, sorry, U hebt gelijk. Dat is logisch."
Ik deelde vanaf de preekstoel wat ik zag en wat hij zei, en probeerde zo nauwkeurig mogelijk te communiceren over de schuld die hij voelde voor de schade die hij haar en hun kinderen had berokkend. Natuurlijk barstte ze in tranen uit toen ze bevestigde waar en hoe ze hem had gevonden, toen ze die dag thuiskwam. Later vertelde ze me dat ze zo bezorgd over hem was geweest, niet kunnen slapen, zo bang vanwege zijn alcoholisme en woede en zelfmoord. Ze zei dat het elk wakker moment op haar woog, omdat ze zoveel van hem hield en hem zo graag in de hemel wilde hebben.
Als je geen deel had uitgemaakt van die dienst en alleen maar de alcoholist kende die vaak boos was en zelfmoord had gepleegd, zou je kunnen veronderstellen dat hij in de hel zou zijn. Zelfmoord is moord, en moord kan vergeven worden. Vraag het maar aan Mozes en Koning David. Het verwerpen van Jezus is de onvergeeflijke zonde, want het verwerpen van het werk van de Heilige Geest die redding brengt, is het verwerpen van Jezus.
Soms zijn wij het probleem, niet zij
Een lid van onze kerk werd geboren in het rooms-katholicisme, maar later werd zij opnieuw geboren en met de Geest vervuld. Voor haar moeder was de rooms-katholiek echter de kerk, de echte kerk, en dat was dat.
Haar moeder begon af te takelen en werd in een verpleeghuis ondergebracht, en het allerbelangrijkste voor haar dochter was om ervoor te zorgen dat ze naar de hemel zou gaan. Ze wist het niet zeker, want terwijl haar moeder zei dat ze in Jezus geloofde, gehoorzaamde ze ook de priesters en bad ze tot Maria, stak kaarsen aan, woonde de biecht bij en miste nooit de mis.
Ik ging naar het verpleeghuis, ontmoette daar de vrouw van onze kerk en ook haar moeder. Ik werd gerespecteerd omdat ik een 'man van God' was, hoewel ik er zeker van ben dat ze dacht dat ik onder het niveau van haar parochiepriester ben. Mijn rol was om naar de moeder te luisteren en voor de gemoedsrust van de dochter te bepalen dat haar moeder naar de hemel zou gaan.
Omdat ze haar heilservaring vergeleek met het leven van haar moeder in de katholieke kerk, maakte ze zich zorgen over het heil van haar moeder. Ik sprak met de moeder, terwijl haar dochter naast haar zat. Ze verkondigde een sterk geloof in de Heer, zei dat ze Jezus had gekend sinds ze een jong meisje was. Ja, ze bad tot Maria en de heiligen zoals de kerk zei, maar ze geloofde dat Jezus haar Heer was en ze voelde Zijn aanwezigheid in haar hart. Gesloten zaak.
De hele reden voor het bezoek was de angst van de dochter voor het heil van haar moeder, omdat zij meer kennis had dan haar moeder. We maken ons zorgen over de eeuwige bestemming van degenen die we hebben liefgehad en soms hebben verloren, omdat we net als deze dochter een hoger niveau van kennis in de Heer hebben. Zij zag de afgoderij en de dwaling van de kerk van haar moeder. Gelukkig oordeelt de Heer het hart, niet op basis van het lidmaatschap van een kerk, en onwetendheid speelt wel degelijk een rol.
En daar ga ik volgende week mee verder. Hoe zit het met...? Tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail mij op cwowi@aol.com
RSS Feed