Things the Father, Lord, or angels have said to me, 2 of 4
Dingen die de Vader, de Heer of engelen tegen mij hebben gezegd, 2 van 4
Hallo allemaal,
Ik ga verder met betekenisvolle dingen die de Vader, de Heer of een engel hebben gezegd en die mij hebben veranderd...
Het perspectief van een engel over aanbidding
Ik was deel van de staf van een megakerk en vanwege mijn functie vond de voorganger het prettig als wij op de tweede of derde rij achter hem zaten. Dit is belangrijk omdat de kerk destijds in een basketbalhal bijeenkwam, waar het basketbalveld tijdelijk was bedekt met tapijt en de gemeente op de tribunes zat, vanwaar ze naar beneden keken. Links zat het aanbiddingsteam, in het midden stond de preekstoel en rechts was een open ruimte die later gebruikt zou worden voor een oproep voor gebed.
Tijdens de aanbidding werden mijn ogen plotseling geopend voor het rijk van de Heer. Net als Elisa en zijn dienaar in 2 Koningen 6:15-17, die zowel het natuurlijke leger om hen heen als het engelenleger om hen heen tegelijkertijd zagen. Zo werden ook mijn ogen geopend om beide werelden tegelijk te zien. Dit is wat mij meestal overkomt: ik zie beide rijken tegelijkertijd.
Terwijl het aanbiddingsteam links van mij op de vloer speelde en zong, dansten recht voor mij, in die open ruimte, 50 of 60 engelen allemaal samen, die de aanbidding van het aanbiddingsteam (en de gemeente) volgden. Wat mij opviel was hun kinderlijke onschuld. Ze leken jonge mannen van begin dertig, maar met de onschuld en liefheid van kleine kinderen.
Je hebt ongetwijfeld wel eens peuters zien spelen en gemerkt dat ze geen idee hebben dat jongens en meisjes verschillend zijn. In het begrip van die peuters bestaat het idee van geslacht niet eens – zo waren deze engelen, behalve dat ze eruit zagen als mannen van begin dertig.
Ik keek naar het aanbiddingsteam en het was duidelijk dat ze geen idee hadden wat er aan de hand was. Mijn (bescherm)engel stond op de trap van de eerste rij, beneden mij. Ik keek naar hem en op dat moment draaide hij zich om en keek naar mij. Ik zei: “Dansen jullie?!” Zijn antwoord veranderde mijn perspectief voor altijd:
“Wat vanuit de hemel wordt gegeven, wordt in beide rijken genoten.”
Ongeveer tien jaar eerder had de Heer mij een bezoek aan de hemel gegund. Toen we daar langs twee spelende kinderen liepen, zag ik dat ze vergezeld werden door veertien familieleden, allemaal een generatie of meer ouder – overgrootouders, tantes en ooms en ‘grootouders’ van elk, tot ongeveer vier generaties, maar hun vader en moeder waren er niet. Ik vroeg waar die waren en kreeg te horen dat de kinderen bij een auto-ongeluk waren omgekomen en dat hun ouders nog op aarde waren.
Hij zei: “Als het mogelijk is, worden kinderen hier in de hemel door familieleden opgevoed.” Ik vroeg hem waar dat stond en hij zei: "Heb je Efeziërs 3:14-15 niet gelezen, waar staat: 'Daarom buig ik mijn knieën voor de Vader van onze Heer Jezus Christus, naar wie de hele FAMILIE in de hemel en op aarde is genoemd. Er is maar ÉÉN familie. Het maakt niet uit of het in de hemel of op aarde is, er is maar één familie."
Velen hebben boeken, leringen, liederen, gedichten en meer geschreven die echt door de hemel zijn geïnspireerd, maar die misschien nooit door anderen in dit leven zullen worden gezien. Sommigen zijn ervan overtuigd dat de Heer hen heeft verteld dat hun werk door velen zal worden gezien, maar dat gebeurt niet en ze vragen zich af waarom. Als het uit de hemel gegeven is, zullen deze dingen in de komende eeuw of eeuwen door anderen worden gezien, gelezen, gehoord en gezongen - jouw gave zal zijn beoogde doel bereiken - maar misschien niet in deze eeuw. Het is echter nog steeds door de hemel gegeven, dus houd moed!
Chris en zijn beloning...
Onze oudste zoon, Chris, werd met een spoedkeizersnede geboren met de navelstreng om zijn nek, wat resulteerde in hersenbeschadiging. Op het moment dat ik dit schrijf is hij 44, maar mentaal ongeveer 4 jaar oud, met de onschuld van een kind. De eerste 24 jaar woonde hij thuis, maar toen zijn broertjes hun middelbare school afrondden en verder gingen studeren, beseften we al snel hoeveel zij ons hadden geholpen, en hun afwezigheid dwong ons tot het besef dat we niet voor Chris konden zorgen en tegelijkertijd konden werken.
We namen de moeilijkste beslissing van ons leven: we brachten hem naar een tehuis. Na lang zoeken vonden we een christelijk tehuis op ongeveer twee uur rijden. De avond dat we het telefoontje kregen dat ze hem konden opnemen, huilden Barb en ik tranen met tuiten en voelden we ons de slechtste mensen ter wereld. Barb viel uiteindelijk in slaap. Ik bleef wakker en sprak met de Vader. “Vader, leg zijn hersenbeschadiging op mij”, was een van mijn gedachten. Vervolgens herhaalde ik wat Barb en ik eerder hadden gebeden: “Als U hem niet wilt genezen, haal hem dan naar huis. We zijn allebei in de hemel geweest en we weten waar hij heen gaat, dus we missen hem liever vijftig jaar op aarde als dat betekent dat hij bevrijd is van zijn beschadigde aardse lichaam.”
Plotseling stond Jezus in de kamer.
Hij begroette me niet zoals Hij dat normaal doet, maar begon gewoon: “Wil je dat Chris de volheid van zijn beloning misloopt doordat ik hem vroegtijdig naar huis haal, alleen maar omdat jij je slecht voelt omdat je hem in een (groeps)tehuis moet plaatsen?” "Nee Heer, het spijt me, ik had niet aan Chris' beloning gedacht. Ik (wij) willen dat hij zijn beloning ten volle krijgt, maar onder een paar voorwaarden: dat hij niet wordt mishandeld of verwaarloosd.“ Met een enkele neerwaartse beweging van Zijn hoofd zei Hij: ”Afgesproken" en verdween.
Op het moment van schrijven is Chris daar al meer dan 22 jaar, en in het begin was het erg moeilijk. Maar nu geniet hij tijdens de week van zijn groepshuis en komt hij op vrijdag naar huis, waar hij tegen het personeel zegt: “Papa komt vrijdag!” Hij houdt van de vrijdagavondmaaltijden die Barb voor hem maakt en van het uitslapen op zaterdagochtend. Meestal ligt hij 's ochtends een uurtje in bed en kijkt hij naar zijn favoriete programma's of films die we op dvd hebben. Ik breng hem op zaterdagmiddag weer terug.
Op een dag reden hij en ik naar de stad om boodschappen te doen, en zijn afspeellijst op mijn telefoon speelde in de auto. Ik zuchtte inwendig toen ik dezelfde kinderliedjes hoorde die al zo'n 40 jaar onafgebroken te horen waren. Hij bereikte mentaal de leeftijd van 4 jaar, dus het zijn al meer dan 40 jaar liedjes voor die leeftijd. Ik zei in mezelf: “Vader, ik ben zo moe van Donut Man, Veggie Tales en Barney. Ik verlang naar een volwassen relatie met mijn zoon.” Plotseling, terwijl ik reed, werden mijn ogen geopend voor een scherm dat als een tv in de lucht voor de auto hing. Dit was het tafereel:
Ik stond in de hemel naast Chris, die zat en met veel mensen praatte die voor hem op de grond zaten. Ik kon alleen de bovenkant van Chris' hoofd en zijn schouders zien, omdat ik naast zijn linkerschouder stond. Maar hij was normaal van lengte, niet zoals hij nu is in zijn rolstoel. Ik ben 1,90 m lang en hij zou even lang zijn als hij normaal was, en hij heeft ook de grote botten structuur van Barb's familie. Ik was onder de indruk van wat een grote man hij in de hemel is.
Ik vroeg: “Vader, wat zie ik?”
“Je ziet Chris in de hemel.” “Wat doet hij?” “Hij vertelt mensen hoe het was om gevangen te zitten in een gebrekkig en onvolmaakt lichaam. Hij vertelt hen over zijn leven en wat hij dacht en wat hij op verschillende momenten in zijn leven heeft geleerd.” Toen was het voorbij. Het was de genade van de Vader om mij en Barb aan te moedigen niet moe te worden het goede te doen, want dit leven is niet alles wat er is.
Op een dag zal Chris weer heel zijn. Hij houdt van de Heer en is heel tevreden met het wachten op de hemel om weer heel te zijn, wat frustrerend is voor ons, zijn ouders, maar dat is waar hij staat in zijn geloof. We zijn één familie in de hemel en op aarde. Dingen die uit de hemel worden gegeven, worden in beide rijken genoten.
Ik vertel dit om iedereen te bemoedigen, of je nu een dierbare hebt verloren aan de hemel, of zorgt voor een ‘bijzonder kind’ of iemand die ooit ‘normaal’ was, maar nu achteruitgaat of een verwonding heeft opgelopen. Dit is niet alles wat er is. Er is een hemelse toekomst, want in het grote geheel is dit leven maar een klein deel van ons eeuwige leven en de komende eeuwen. Leer wat we kunnen, ontwikkel een karakter zoals dat van Christus en wandel met God. Leer wat je kunt, maar wees voorlopig tevreden met de ‘geheimen die aan God toebehoren’. (Deuteronomium 29:29)
Volgende week meer dingen die ik heb gehoord, tot dan, zegen,
John Fenn/AK
cwowi.org en stuur me een e-mail op [email protected] of [email protected]
Dingen die de Vader, de Heer of engelen tegen mij hebben gezegd, 2 van 4
Hallo allemaal,
Ik ga verder met betekenisvolle dingen die de Vader, de Heer of een engel hebben gezegd en die mij hebben veranderd...
Het perspectief van een engel over aanbidding
Ik was deel van de staf van een megakerk en vanwege mijn functie vond de voorganger het prettig als wij op de tweede of derde rij achter hem zaten. Dit is belangrijk omdat de kerk destijds in een basketbalhal bijeenkwam, waar het basketbalveld tijdelijk was bedekt met tapijt en de gemeente op de tribunes zat, vanwaar ze naar beneden keken. Links zat het aanbiddingsteam, in het midden stond de preekstoel en rechts was een open ruimte die later gebruikt zou worden voor een oproep voor gebed.
Tijdens de aanbidding werden mijn ogen plotseling geopend voor het rijk van de Heer. Net als Elisa en zijn dienaar in 2 Koningen 6:15-17, die zowel het natuurlijke leger om hen heen als het engelenleger om hen heen tegelijkertijd zagen. Zo werden ook mijn ogen geopend om beide werelden tegelijk te zien. Dit is wat mij meestal overkomt: ik zie beide rijken tegelijkertijd.
Terwijl het aanbiddingsteam links van mij op de vloer speelde en zong, dansten recht voor mij, in die open ruimte, 50 of 60 engelen allemaal samen, die de aanbidding van het aanbiddingsteam (en de gemeente) volgden. Wat mij opviel was hun kinderlijke onschuld. Ze leken jonge mannen van begin dertig, maar met de onschuld en liefheid van kleine kinderen.
Je hebt ongetwijfeld wel eens peuters zien spelen en gemerkt dat ze geen idee hebben dat jongens en meisjes verschillend zijn. In het begrip van die peuters bestaat het idee van geslacht niet eens – zo waren deze engelen, behalve dat ze eruit zagen als mannen van begin dertig.
Ik keek naar het aanbiddingsteam en het was duidelijk dat ze geen idee hadden wat er aan de hand was. Mijn (bescherm)engel stond op de trap van de eerste rij, beneden mij. Ik keek naar hem en op dat moment draaide hij zich om en keek naar mij. Ik zei: “Dansen jullie?!” Zijn antwoord veranderde mijn perspectief voor altijd:
“Wat vanuit de hemel wordt gegeven, wordt in beide rijken genoten.”
Ongeveer tien jaar eerder had de Heer mij een bezoek aan de hemel gegund. Toen we daar langs twee spelende kinderen liepen, zag ik dat ze vergezeld werden door veertien familieleden, allemaal een generatie of meer ouder – overgrootouders, tantes en ooms en ‘grootouders’ van elk, tot ongeveer vier generaties, maar hun vader en moeder waren er niet. Ik vroeg waar die waren en kreeg te horen dat de kinderen bij een auto-ongeluk waren omgekomen en dat hun ouders nog op aarde waren.
Hij zei: “Als het mogelijk is, worden kinderen hier in de hemel door familieleden opgevoed.” Ik vroeg hem waar dat stond en hij zei: "Heb je Efeziërs 3:14-15 niet gelezen, waar staat: 'Daarom buig ik mijn knieën voor de Vader van onze Heer Jezus Christus, naar wie de hele FAMILIE in de hemel en op aarde is genoemd. Er is maar ÉÉN familie. Het maakt niet uit of het in de hemel of op aarde is, er is maar één familie."
Velen hebben boeken, leringen, liederen, gedichten en meer geschreven die echt door de hemel zijn geïnspireerd, maar die misschien nooit door anderen in dit leven zullen worden gezien. Sommigen zijn ervan overtuigd dat de Heer hen heeft verteld dat hun werk door velen zal worden gezien, maar dat gebeurt niet en ze vragen zich af waarom. Als het uit de hemel gegeven is, zullen deze dingen in de komende eeuw of eeuwen door anderen worden gezien, gelezen, gehoord en gezongen - jouw gave zal zijn beoogde doel bereiken - maar misschien niet in deze eeuw. Het is echter nog steeds door de hemel gegeven, dus houd moed!
Chris en zijn beloning...
Onze oudste zoon, Chris, werd met een spoedkeizersnede geboren met de navelstreng om zijn nek, wat resulteerde in hersenbeschadiging. Op het moment dat ik dit schrijf is hij 44, maar mentaal ongeveer 4 jaar oud, met de onschuld van een kind. De eerste 24 jaar woonde hij thuis, maar toen zijn broertjes hun middelbare school afrondden en verder gingen studeren, beseften we al snel hoeveel zij ons hadden geholpen, en hun afwezigheid dwong ons tot het besef dat we niet voor Chris konden zorgen en tegelijkertijd konden werken.
We namen de moeilijkste beslissing van ons leven: we brachten hem naar een tehuis. Na lang zoeken vonden we een christelijk tehuis op ongeveer twee uur rijden. De avond dat we het telefoontje kregen dat ze hem konden opnemen, huilden Barb en ik tranen met tuiten en voelden we ons de slechtste mensen ter wereld. Barb viel uiteindelijk in slaap. Ik bleef wakker en sprak met de Vader. “Vader, leg zijn hersenbeschadiging op mij”, was een van mijn gedachten. Vervolgens herhaalde ik wat Barb en ik eerder hadden gebeden: “Als U hem niet wilt genezen, haal hem dan naar huis. We zijn allebei in de hemel geweest en we weten waar hij heen gaat, dus we missen hem liever vijftig jaar op aarde als dat betekent dat hij bevrijd is van zijn beschadigde aardse lichaam.”
Plotseling stond Jezus in de kamer.
Hij begroette me niet zoals Hij dat normaal doet, maar begon gewoon: “Wil je dat Chris de volheid van zijn beloning misloopt doordat ik hem vroegtijdig naar huis haal, alleen maar omdat jij je slecht voelt omdat je hem in een (groeps)tehuis moet plaatsen?” "Nee Heer, het spijt me, ik had niet aan Chris' beloning gedacht. Ik (wij) willen dat hij zijn beloning ten volle krijgt, maar onder een paar voorwaarden: dat hij niet wordt mishandeld of verwaarloosd.“ Met een enkele neerwaartse beweging van Zijn hoofd zei Hij: ”Afgesproken" en verdween.
Op het moment van schrijven is Chris daar al meer dan 22 jaar, en in het begin was het erg moeilijk. Maar nu geniet hij tijdens de week van zijn groepshuis en komt hij op vrijdag naar huis, waar hij tegen het personeel zegt: “Papa komt vrijdag!” Hij houdt van de vrijdagavondmaaltijden die Barb voor hem maakt en van het uitslapen op zaterdagochtend. Meestal ligt hij 's ochtends een uurtje in bed en kijkt hij naar zijn favoriete programma's of films die we op dvd hebben. Ik breng hem op zaterdagmiddag weer terug.
Op een dag reden hij en ik naar de stad om boodschappen te doen, en zijn afspeellijst op mijn telefoon speelde in de auto. Ik zuchtte inwendig toen ik dezelfde kinderliedjes hoorde die al zo'n 40 jaar onafgebroken te horen waren. Hij bereikte mentaal de leeftijd van 4 jaar, dus het zijn al meer dan 40 jaar liedjes voor die leeftijd. Ik zei in mezelf: “Vader, ik ben zo moe van Donut Man, Veggie Tales en Barney. Ik verlang naar een volwassen relatie met mijn zoon.” Plotseling, terwijl ik reed, werden mijn ogen geopend voor een scherm dat als een tv in de lucht voor de auto hing. Dit was het tafereel:
Ik stond in de hemel naast Chris, die zat en met veel mensen praatte die voor hem op de grond zaten. Ik kon alleen de bovenkant van Chris' hoofd en zijn schouders zien, omdat ik naast zijn linkerschouder stond. Maar hij was normaal van lengte, niet zoals hij nu is in zijn rolstoel. Ik ben 1,90 m lang en hij zou even lang zijn als hij normaal was, en hij heeft ook de grote botten structuur van Barb's familie. Ik was onder de indruk van wat een grote man hij in de hemel is.
Ik vroeg: “Vader, wat zie ik?”
“Je ziet Chris in de hemel.” “Wat doet hij?” “Hij vertelt mensen hoe het was om gevangen te zitten in een gebrekkig en onvolmaakt lichaam. Hij vertelt hen over zijn leven en wat hij dacht en wat hij op verschillende momenten in zijn leven heeft geleerd.” Toen was het voorbij. Het was de genade van de Vader om mij en Barb aan te moedigen niet moe te worden het goede te doen, want dit leven is niet alles wat er is.
Op een dag zal Chris weer heel zijn. Hij houdt van de Heer en is heel tevreden met het wachten op de hemel om weer heel te zijn, wat frustrerend is voor ons, zijn ouders, maar dat is waar hij staat in zijn geloof. We zijn één familie in de hemel en op aarde. Dingen die uit de hemel worden gegeven, worden in beide rijken genoten.
Ik vertel dit om iedereen te bemoedigen, of je nu een dierbare hebt verloren aan de hemel, of zorgt voor een ‘bijzonder kind’ of iemand die ooit ‘normaal’ was, maar nu achteruitgaat of een verwonding heeft opgelopen. Dit is niet alles wat er is. Er is een hemelse toekomst, want in het grote geheel is dit leven maar een klein deel van ons eeuwige leven en de komende eeuwen. Leer wat we kunnen, ontwikkel een karakter zoals dat van Christus en wandel met God. Leer wat je kunt, maar wees voorlopig tevreden met de ‘geheimen die aan God toebehoren’. (Deuteronomium 29:29)
Volgende week meer dingen die ik heb gehoord, tot dan, zegen,
John Fenn/AK
cwowi.org en stuur me een e-mail op [email protected] of [email protected]
RSS Feed