The Holy Spirit does it all, 1 of 4
De Heilige Geest doet het allemaal, 1 van 4
Hallo allemaal,
Een vrouw, die nog geen jaar weduwe was, zei tegen mij: "Ik geloofde er zo hard in dat mijn man zou genezen, maar dat gebeurde niet en ik begrijp niet waarom. Ik geloofde en ik verklaarde het Woord."
Ik had het hart niet om haar te vertellen dat ze helemaal niet begreep wat geloof is.
Ooit was ik waar zij was.
De meesten van jullie kennen onze oudste zoon Chris. Hij werd geboren via een spoedkeizersnede met de navelstreng om zijn nek gewikkeld, wat resulteerde in hersenbeschadiging. Op het moment dat ik dit schrijf is Chris 44 jaar, maar mentaal is hij ongeveer 4 jaar oud.
De eerste 24 jaar van zijn leven was hij thuis, maar de laatste 20 jaar zat hij in een groepshuis. Als ik niet op reis ben, haal ik hem op vrijdagochtend op en breng hem zaterdagmiddag terug. Vrijdag is boodschappendag met papa. Chris mag kiezen waar hij wil lunchen en veel winkelbedienden en lokale restaurants kennen ons. Iedereen begroet Chris, alsof hij een lang verloren vriend is, als we door de winkel lopen of komen lunchen.
Vrijdagavond kookt Barb een favoriete maaltijd voor hem en zaterdagochtend kan hij uitslapen. We ontbijten bijna altijd uitgebreid. In het groepshuis vertellen ze hem wanneer hij op moet staan en wanneer hij naar bed moet gaan - alle onderdelen van het leven verlopen volgens een schema - medicijnen, maaltijden, activiteiten in het dagprogramma. Als hij thuis is, kan hij ontspannen en zelf het tempo bepalen.
Hij houdt van de Heer en praat over naar de hemel gaan...
...waar hij geen rolstoel nodig zal hebben en hij is heel tevreden om tot dan te wachten. Als we een ambulance of brandweerwagen voorbij zien komen, pakt hij mijn hand en zegt: "We kunnen beter bidden." (Hij heeft nog nooit een vreemde ontmoet, of een hond die hij niet mocht).
De Heer beloofde hem iets toen hij ongeveer 21 was. Hij kwam door de hal gekropen en trok zichzelf over de vloer voort als een soldaat die laag op de grond bleef en zich aan zijn ellebogen optrok.
"Pap! Weet je wat Jezus tegen me zei? Hij zei dat Hij met mij door de bergen zou lopen, ja, dat is wat Hij zei, yahoo! Hij gaat met mij door de bergen lopen. Dat is wat Jezus tegen me zei."
Nu Chris dat woord van de Heer rechtstreeks aan hem gericht gekregen heeft, is hij niet op zoek naar genezing. Barb en ik wel, maar we hebben geen woord van de Heer over de genezing van Chris aan deze kant van de hemel. Is ons ‘geloof’ belangrijk? Is wat we hebben geloof? Of is het hoop op zijn genezing?
Mensen, vreemden, goed bedoelende allemaal - nou ja, de meesten van hen - op het internet en per e-mail en in onze gezichten -, hebben ons naar links voor van alles en nog wat gewezen, van genezingen of behandelingen voor hersenletsel, tot het vinden van schuld bij Barb en mij omdat we niet geloofden, niet meer hebben gedaan om hem genezen te zien.
Toen we wegvielen van het Woord van Geloof (WOF)
Er was een moment in ons jonge leven dat mensen van WOF concludeerden dat Chris een demon moest hebben. Tot onze grote schaamte lieten we hen proberen een demon uit hem te drijven - er was geen demon en Chris werd er bang van, dus we stopten ermee. Hersenletsel is geen demon. Letsel is niet demonisch. Anderen suggereerden dat we een geheime zonde zouden hebben. Sommigen dachten dat we niet genoeg geloof hadden voor genezing.
We werden verstoten door degenen met wie we elke zondagochtend omgingen. We voelden ons helemaal alleen. Woord van Geloof, met een zoon die niet genezen was - wat was er mis met de Fenn’s, vroegen ze zich af? Hadden we God gemist of had Chris gefaald? We twijfelden aan alles wat we over geloof hadden geloofd.
In die tijd raadpleegden we een advocaat om het ziekenhuis en de dokter aan te klagen. Ze vertelden ons direct dat er sprake was van ernstige nalatigheid 'dat het een schikking van 7 cijfers zou worden'. (In de miljoenen dollars) Chris was namelijk op 23 december geboren. De arts was thuis en wachtte op de komst van zijn zoon voor Kerstmis, dus toen hij om 14.00 uur te horen kreeg dat Chris in foetale nood verkeerde, kwam hij pas om 19.25 uur naar het ziekenhuis.
Hij besloot onmiddellijk een spoedkeizersnede te doen.
Maar toen kon het ziekenhuis de kinderarts niet vinden die aanwezig zou moeten zijn bij een spoedkeizersnede. Chris werd daarom pas om 20.50 uur geboren. Ja, miljoenen dollars aan nalatigheid door alle betrokkenen.
Maar wat we zouden moeten doormaken om een rechtszaak aan te spannen was emotioneel te veel voor Barb, en na grote worstelingen op emotioneel en geestelijk gebied, kozen we ervoor om op de Vader te vertrouwen - in voor- en tegenspoed, goed of fout, zo was het toen gewoon toen Chris jong was.
De onrust van het herbeleven van al die pijn was gewoon te veel voor ons en we konden het gewoon niet. We liepen het zitten, vergaven en het idee van gerechtigheid en wraak en woede en al die emoties gaven we op om op de Vader en Heer te vertrouwen voor genezing en voorzieningen voor Chris' toekomstige behoeften.
Het was in die tijd...
...van het werken van het feit dat we niet passen in het Woord van Geloof, tot de beslissing om niet aan te klagen maar te vertrouwen en te geloven, dat de Heer mij voor het eerst bezocht. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af of onze onrust en worsteling daar iets mee te maken had, met Zijn grote genade in wat regelmatige bezoeken zijn geworden.
De eerste was in april 1986. Toen kwam de eerste onderwijsvisitatie van de Heer, op 1 oktober 1986. En zo begonnen enkele jaren van bezoeken, terwijl we wraak en de voorziening van de mens los lieten. Het was midden in onze crisis met WOF, dat Hij zo vaak kwam naar onze bijna nachtelijke tijden van aanbidding. Sindsdien is Hij me blijven bezoeken, meerdere keren per jaar.
Veel van de eerste bezoeken die ik met de Heer had, hebben mijn begrip van Hem, van de Schrift en van geloof, opnieuw gevormd en zijn vastgelegd in het boek Pursuing the Seasons of God. Het vervolg: Knowing the Ways of God gaat ook over die tijd, maar dat gaat meer over mijn 'reis' door de hemel. (E-mail me op [email protected] en ik stuur je de PDF)
We gingen naar de Schrift om te ontdekken wat geloof werkelijk is en waar het vandaan komt. In die tijd vastte ik 15 dagen lang, nam alleen water, en vertelde de Vader dat ik niet zou eten totdat Chris genezen was. Maar ik wist genoeg dat toen ik mijn aandacht verlegde naar mijn geest, er geen openbaring was, geen vrede over Hem die Chris zou gaan genezen. Ik leerde dat vasten God niet beweegt, maar het hielp zeker mijn gevoeligheid voor Zijn rijk. Er was geen leven in mijn geest voor wat ik aan het doen was, geen getuigenis van de Heilige Geest, dus beëindigde ik het.
Dus ik weet waar ik het over heb.
Al die transparantie, al het delen van de grote pijn die we hebben doorgemaakt, is om de lezer te laten weten dat dit geen theorie voor mij is. Barb en ik hebben het proces van het opgeven van bijna alles wat we ooit geloofden over de Heer, doorgemaakt Onze motieven zijn gezuiverd - niet om met Hem te wandelen om wat Hij voor ons of onze zoon zou kunnen doen, maar om de Vader en Heer met heel ons hart in zuiverheid lief te hebben, om anderen transparant en puur lief te hebben.
We weten wat genade is. We weten wat hoop is. We weten wat geloof is. We willen niets liever van de Vader dan Hem te kennen. Dat is wat er in die eerste dagen in ons werd gewerkt. Het bracht ons terug naar onze tienerjaren toen het ging om het liefhebben van de Vader, de Heer, zonder bijbedoelingen, zonder na te denken over wat Hij voor ons zou kunnen doen.
Toen Jezus ervan werd beschuldigd dat Hij demonen uitdreef door de kracht van Satan, zei Hij dat Hij dat deed door de Heilige Geest. Daar gaan we volgende week mee verder. Want het is niet alleen het Woord zelf of uit zichzelf, het is door de Heilige Geest en Zijn aanwezigheid brengt het koninkrijk in elke situatie.
Tot dan, zegen,
John Fenn/AK
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
De Heilige Geest doet het allemaal, 1 van 4
Hallo allemaal,
Een vrouw, die nog geen jaar weduwe was, zei tegen mij: "Ik geloofde er zo hard in dat mijn man zou genezen, maar dat gebeurde niet en ik begrijp niet waarom. Ik geloofde en ik verklaarde het Woord."
Ik had het hart niet om haar te vertellen dat ze helemaal niet begreep wat geloof is.
Ooit was ik waar zij was.
De meesten van jullie kennen onze oudste zoon Chris. Hij werd geboren via een spoedkeizersnede met de navelstreng om zijn nek gewikkeld, wat resulteerde in hersenbeschadiging. Op het moment dat ik dit schrijf is Chris 44 jaar, maar mentaal is hij ongeveer 4 jaar oud.
De eerste 24 jaar van zijn leven was hij thuis, maar de laatste 20 jaar zat hij in een groepshuis. Als ik niet op reis ben, haal ik hem op vrijdagochtend op en breng hem zaterdagmiddag terug. Vrijdag is boodschappendag met papa. Chris mag kiezen waar hij wil lunchen en veel winkelbedienden en lokale restaurants kennen ons. Iedereen begroet Chris, alsof hij een lang verloren vriend is, als we door de winkel lopen of komen lunchen.
Vrijdagavond kookt Barb een favoriete maaltijd voor hem en zaterdagochtend kan hij uitslapen. We ontbijten bijna altijd uitgebreid. In het groepshuis vertellen ze hem wanneer hij op moet staan en wanneer hij naar bed moet gaan - alle onderdelen van het leven verlopen volgens een schema - medicijnen, maaltijden, activiteiten in het dagprogramma. Als hij thuis is, kan hij ontspannen en zelf het tempo bepalen.
Hij houdt van de Heer en praat over naar de hemel gaan...
...waar hij geen rolstoel nodig zal hebben en hij is heel tevreden om tot dan te wachten. Als we een ambulance of brandweerwagen voorbij zien komen, pakt hij mijn hand en zegt: "We kunnen beter bidden." (Hij heeft nog nooit een vreemde ontmoet, of een hond die hij niet mocht).
De Heer beloofde hem iets toen hij ongeveer 21 was. Hij kwam door de hal gekropen en trok zichzelf over de vloer voort als een soldaat die laag op de grond bleef en zich aan zijn ellebogen optrok.
"Pap! Weet je wat Jezus tegen me zei? Hij zei dat Hij met mij door de bergen zou lopen, ja, dat is wat Hij zei, yahoo! Hij gaat met mij door de bergen lopen. Dat is wat Jezus tegen me zei."
Nu Chris dat woord van de Heer rechtstreeks aan hem gericht gekregen heeft, is hij niet op zoek naar genezing. Barb en ik wel, maar we hebben geen woord van de Heer over de genezing van Chris aan deze kant van de hemel. Is ons ‘geloof’ belangrijk? Is wat we hebben geloof? Of is het hoop op zijn genezing?
Mensen, vreemden, goed bedoelende allemaal - nou ja, de meesten van hen - op het internet en per e-mail en in onze gezichten -, hebben ons naar links voor van alles en nog wat gewezen, van genezingen of behandelingen voor hersenletsel, tot het vinden van schuld bij Barb en mij omdat we niet geloofden, niet meer hebben gedaan om hem genezen te zien.
Toen we wegvielen van het Woord van Geloof (WOF)
Er was een moment in ons jonge leven dat mensen van WOF concludeerden dat Chris een demon moest hebben. Tot onze grote schaamte lieten we hen proberen een demon uit hem te drijven - er was geen demon en Chris werd er bang van, dus we stopten ermee. Hersenletsel is geen demon. Letsel is niet demonisch. Anderen suggereerden dat we een geheime zonde zouden hebben. Sommigen dachten dat we niet genoeg geloof hadden voor genezing.
We werden verstoten door degenen met wie we elke zondagochtend omgingen. We voelden ons helemaal alleen. Woord van Geloof, met een zoon die niet genezen was - wat was er mis met de Fenn’s, vroegen ze zich af? Hadden we God gemist of had Chris gefaald? We twijfelden aan alles wat we over geloof hadden geloofd.
In die tijd raadpleegden we een advocaat om het ziekenhuis en de dokter aan te klagen. Ze vertelden ons direct dat er sprake was van ernstige nalatigheid 'dat het een schikking van 7 cijfers zou worden'. (In de miljoenen dollars) Chris was namelijk op 23 december geboren. De arts was thuis en wachtte op de komst van zijn zoon voor Kerstmis, dus toen hij om 14.00 uur te horen kreeg dat Chris in foetale nood verkeerde, kwam hij pas om 19.25 uur naar het ziekenhuis.
Hij besloot onmiddellijk een spoedkeizersnede te doen.
Maar toen kon het ziekenhuis de kinderarts niet vinden die aanwezig zou moeten zijn bij een spoedkeizersnede. Chris werd daarom pas om 20.50 uur geboren. Ja, miljoenen dollars aan nalatigheid door alle betrokkenen.
Maar wat we zouden moeten doormaken om een rechtszaak aan te spannen was emotioneel te veel voor Barb, en na grote worstelingen op emotioneel en geestelijk gebied, kozen we ervoor om op de Vader te vertrouwen - in voor- en tegenspoed, goed of fout, zo was het toen gewoon toen Chris jong was.
De onrust van het herbeleven van al die pijn was gewoon te veel voor ons en we konden het gewoon niet. We liepen het zitten, vergaven en het idee van gerechtigheid en wraak en woede en al die emoties gaven we op om op de Vader en Heer te vertrouwen voor genezing en voorzieningen voor Chris' toekomstige behoeften.
Het was in die tijd...
...van het werken van het feit dat we niet passen in het Woord van Geloof, tot de beslissing om niet aan te klagen maar te vertrouwen en te geloven, dat de Heer mij voor het eerst bezocht. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af of onze onrust en worsteling daar iets mee te maken had, met Zijn grote genade in wat regelmatige bezoeken zijn geworden.
De eerste was in april 1986. Toen kwam de eerste onderwijsvisitatie van de Heer, op 1 oktober 1986. En zo begonnen enkele jaren van bezoeken, terwijl we wraak en de voorziening van de mens los lieten. Het was midden in onze crisis met WOF, dat Hij zo vaak kwam naar onze bijna nachtelijke tijden van aanbidding. Sindsdien is Hij me blijven bezoeken, meerdere keren per jaar.
Veel van de eerste bezoeken die ik met de Heer had, hebben mijn begrip van Hem, van de Schrift en van geloof, opnieuw gevormd en zijn vastgelegd in het boek Pursuing the Seasons of God. Het vervolg: Knowing the Ways of God gaat ook over die tijd, maar dat gaat meer over mijn 'reis' door de hemel. (E-mail me op [email protected] en ik stuur je de PDF)
We gingen naar de Schrift om te ontdekken wat geloof werkelijk is en waar het vandaan komt. In die tijd vastte ik 15 dagen lang, nam alleen water, en vertelde de Vader dat ik niet zou eten totdat Chris genezen was. Maar ik wist genoeg dat toen ik mijn aandacht verlegde naar mijn geest, er geen openbaring was, geen vrede over Hem die Chris zou gaan genezen. Ik leerde dat vasten God niet beweegt, maar het hielp zeker mijn gevoeligheid voor Zijn rijk. Er was geen leven in mijn geest voor wat ik aan het doen was, geen getuigenis van de Heilige Geest, dus beëindigde ik het.
Dus ik weet waar ik het over heb.
Al die transparantie, al het delen van de grote pijn die we hebben doorgemaakt, is om de lezer te laten weten dat dit geen theorie voor mij is. Barb en ik hebben het proces van het opgeven van bijna alles wat we ooit geloofden over de Heer, doorgemaakt Onze motieven zijn gezuiverd - niet om met Hem te wandelen om wat Hij voor ons of onze zoon zou kunnen doen, maar om de Vader en Heer met heel ons hart in zuiverheid lief te hebben, om anderen transparant en puur lief te hebben.
We weten wat genade is. We weten wat hoop is. We weten wat geloof is. We willen niets liever van de Vader dan Hem te kennen. Dat is wat er in die eerste dagen in ons werd gewerkt. Het bracht ons terug naar onze tienerjaren toen het ging om het liefhebben van de Vader, de Heer, zonder bijbedoelingen, zonder na te denken over wat Hij voor ons zou kunnen doen.
Toen Jezus ervan werd beschuldigd dat Hij demonen uitdreef door de kracht van Satan, zei Hij dat Hij dat deed door de Heilige Geest. Daar gaan we volgende week mee verder. Want het is niet alleen het Woord zelf of uit zichzelf, het is door de Heilige Geest en Zijn aanwezigheid brengt het koninkrijk in elke situatie.
Tot dan, zegen,
John Fenn/AK
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
RSS Feed