Dag allemaal,
Iets wat de Heer mij deze week vertelde over wat Hij in het lichaam van Christus doet, is een kwaliteit van het hart dat zo subtiel is dat velen niet in de gaten hebben dat het de Heer is.
Hij zei:
Zijn bezoek
“Velen hebben vragen over het komend jaar, maar Ik werk in harten in die mate dat men besloten heeft geen geestelijke vlinders meer achterna te willen jagen, maar zich te richten op de kern van wie ze in Mij zijn en wat zij geloven, en die mensen op te zoeken die dezelfde geestelijke prioriteiten hebben.”
Ik grinnikte hardop toen Hij zei ‘geestelijke vlinders’ omdat Hij de Meester is van gelijkenissen en analogieën, en toen Hij sprak, had ik een visioen en zag kinderen door een veld rennen met netten in hun hand, meppend naar bijzondere vlinders, wat perfect weergaf wat Hij zei.
Het visioen
In het visioen keek Hij vanaf de zijkant van een veld toe. Er waren meisjes met bloemetjesjurken en jongens is jeans en korte broeken die heen en weer renden, giechelend en lachend in een veld vol bloemen en grassen, dat kniehoog tot middelhoog was. De kinderen jaagden in het volle zonlicht op vlinders, genoten van de jacht en renden rond zonder een specifieke richting op te gaan, net zoals de vlinders deden. Ze genoten van de zigzags die ze in het gras maakten. Sommigen hielden hun armen wijd, deden alsof ze vliegtuigen waren en verbeelden zich dat ze heel wat waren.
Als er een nieuwe vlinder in het gezichtsveld van een kind kwam, vergat het de vlinder waar net nog achteraan gerend werd en ging het kind achter de nieuwe vlinder aan. Heel af en toe botsten de kinderen per ongeluk tegen anderen aan, soms expres, en renden dan giechelend weg, genietend van de jacht om het jagen zelf.
Ze genoten net zoveel van iedere afleiding als van het jagen op de vlinders – ik heb niet gezien dat ze er ooit één vingen – maar ze mepten met hun netten naar een paar.
Wat buiten het veld was
Het veld was vierkant en Hij stond aan de rand van één zijde, en ik stond naast Hem. Ik keek naar Hem, toen naar de kinderen, en opnieuw naar Hem en uit mijn ooghoek zag ik wat aan het veld grensde, en het ontstelde mij.
Rondom het veld was het donker, en daar waren mensen die hun mond wijd open hadden, bedelend om eten en water, zover het oog kon zien, mensen in vodden die naar de kinderen keken om hulp of verlichting, maar de kinderen waren alleen met zichzelf bezig. Ik was geschokt en keek opnieuw naar de Heer wiens emotieloos gezicht mij van mijn stuk bracht.
En toen keerde God zich om…
Het was alsof Hij een onzichtbare actie nam, een daad geboren uit een beslissing die geforceerd was op Hem. Sommige kinderen stopten met het jagen op de vlinders, ze braken de achtervolging af alsof ze onzichtbaar geregisseerd werden. Hun vrienden gingen door met het jagen op vlinders, zonder hen, en hadden nauwelijks door dat ze er niet meer waren.
Degenen die stopten met de jacht, deden dat zonder een woord te zeggen, en gingen met gekruiste benen aan de rand van het veld zitten. Nog steeds op het gras, maar met hun gezicht naar buiten gericht, zaten ze knie aan knie aan de rand van het veld, en ze begonnen water en voedsel te geven, dat op de één of andere manier ineens uit hun zakken verscheen, aan de mensen die tegenover hen waren, aan de andere kant van het veld.
De kinderen zaten, wat weergeeft dat ze in rust waren, en wat ze deden kwam voort vanuit hun leven en levensstijl en ze gaven wat in hun bezit was, en niet vanuit het ‘werk van de bediening’ zoals de auditorium kerk dat definieert. In noden voorzien vanuit een positie van rust en normale levens activiteiten, de tijd nemend en prioriteiten stellend om hen te helpen die in hun invloedssfeer zijn, of waar men een relatie mee heeft.
Veel kinderen waren nog steeds op vlinders aan het jagen, dat was zo apart. Maar het duurde niet al te lang voordat het hele veld omringd was door kinderen die met gekruiste benen zaten, naar buiten kijkend, knie aan knie, en die water en voedsel gaven aan de mensen in vodden, buiten het veld. Deze kinderen hadden hun rug gekeerd naar hun vrienden die opgingen in afleidingen, in plaats van de Heer te behagen, die nu straalde toen ik Zij blik volgde naar de randen van het veld, niet langer kijkend naar de vlindervangers.
Onzichtbare uitbreiding
zodra elk kind iemand in nood ging helpen, breidde het veld met gras en bloemen onder hen zich naar buiten uit, zodat de duisternis nu een levend veld in de zon werd. Want toen er in hun noden geholpen werd, ging ieder van hen opstaan en stapten ze een onzichtbare drempel over; hun vodden werden schoon en fris, net zoals de andere kinderen hadden. Het was
fantastisch, toen de volwassen in vodden over de drempel stapten, werden zij weer hersteld naar hun kindertijd, en zagen er zelfs jonger uit dan hen die geholpen hadden, anderen waren ongeveer van dezelfde leeftijd.
Daarna draaide iedereen zich om en ging naast degene zitten die hem geholpen had, want de grenzen waren uitgebreid, waardoor er meer ruimte gekomen was. En samen begonnen zij iemand anders in nood te helpen, en dit ging zo steeds door, totdat het veld exponentieel groeide, naar het leek steeds sneller. Maar tegelijkertijd was het tempo voor iedereen heel normaal, de snelheid van het leven, bijna routine, en het totale effect was een buitengewone groei van het veld en de aantallen in dat veld.
Na het visioen
Na een paar seconden, verdween het en toen waren Hij en ik weer alleen. Hij zei dat het komend jaar velen die geestelijke vlinders nagejaagd hebben, zich zullen losmaken van alle afleidingen, zich zelfs zullen losmaken van vriendschappen, wetend dat zij niet langer meer zo kunnen zijn. Hij zei ‘Merk op dat ieder kind slechts hoefde te zorgen voor de persoon die tegenover hem zat, wat neerkomt op iemand die alreeds in hun leven is.’
Zoals de Heer er tegenaan kijkt, zijn veel kinderen van Hem nog kleine kinderen, al denken ze van zichzelf dat ze volwassen zijn, genietend van allerlei afleidingen en het laatste nieuws uit de hemel, of wat zo op de markt gebracht wordt. En Hij is zo genadig, dat Hij zal doen wat Hij kan, omdat de mensen die achter de afleidingen aanrennen Hem vaak echt nodig hebben, dus doet Hij wat Hij kan. Maar dit is niet perse een goedkeuring van een dienaar of een bediening, noch een teken van een nieuwe beweging van de Geest – het is gewoon Zijn genade in actie voor Zijn kinderen. Was het niet zo dat Hij een ezel liet praten? Dus gebruikt Hij wat Hij kan om mensen te helpen.
Waarom velen een jaar van leegte gehad hebben
Hij ging verder en zei dat het noodzakelijk was dat de kinderen die geestelijke vlinders achterna gingen, hun leegte zouden inzien, en dat dit jaar voor velen in Zijn lichaam een jaar van leegte en eenzaamheid geweest is, maar dat het komend jaar opgemerkt zal worden voor de volwassenheid dat het velen brengt.
Hij merkte op dat het nodig was, de vele leiders die het afgelopen jaar gestorven zijn, en nog die paar die in de komende maanden zullen sterven, alsmede hen die afgetreden zijn, als deel van de ommekeer waar Hij het afgelopen zomer over had, en wat ik genoemd heb. Het cumulatieve effect is dat velen zich zonder leider voelen, waardoor ze hun onvolwassenheid gaan beseffen en ze (eindelijk) rechtstreeks zelf naar Hem gaan. Hij zei: “Sommigen van hen die afgeleid werden door andere dingen worden nu in beslag genomen door Mij, en niet alleen in beslag genomen, maar ze gaan helemaal in Mij op, zoals het zou moeten zijn.”
Hij zei dat velen zich hebben afgevraagd wat er met hen aan de hand is dat ze zich zo leeg voelen, omdat ze ineens zonder afleidingen en leiders zijn, maar dat dit nodig was omdat ze Hem anders niet direct zouden zoeken. Velen dachten dat ze
de scherpte van de snede volgden, om erachter te komen dat ze misleid waren.
Hoe Hij Zijn bezoek eindigde
Zijn laatste uitspraak schokte me, en is mij bij gebleven:
“Er zijn er velen die ontdekt hebben dat ze Mij niet echt kennen. Ze geloven en zijn wedergeboren, maar ze kennen Mij niet. Ze zijn tot de ontdekking gekomen dat sommige dingen die ze dachten over Mij te weten, niet correct zijn, maar pas nu maken ze een verandering in hun hart, weg van die afleidingen, om Mij te leren kennen en met Mij te wandelen (en velen vragen zich af hoe dat moet).”
Hij gaf me een aantal instructies over waar ik het in het eerste half jaar over moet hebben, en verdween toen.
De kamer van Chris – het functioneert, langzaamaan krijgen we de spullen die we nodig hebben bij elkaar, zodat we de timmerman en de ‘tegel man’ kunnen bellen om het af te maken. We hebben alle deuren die we nodig hebben, nu moeten ze nog geplaatst worden en dan kunnen we op zoek gaan naar tapijt voor de hal en Barb’s kantoor…vooruitgang! Daarna moeten we een dubbele wastafel voor zijn badkamer zien te krijgen, eentje waar een rolstoel onder past – dat moet op maat gemaakt worden, dus daar sparen we nog voor.
De grootste verandering is het gemak waarmee ik voor Chris kan zorgen. Ik hoef zijn gewicht, 180 pond, niet meer het bad in te tillen, maar vanaf zijn rolstoel glijdt hij zo in zijn nieuw bad. De nieuwe deuropeningen zijn breed genoeg om hem met de rolstoel naar de badkamer en naar zijn kamer te rollen en nu hoef ik hem niet meer onder zijn oksels vast te houden, een beetje zijwaarts met hem door de deuropeningen te ‘lopen’ om onze ellebogen geen pijn te doen. Jullie hebben geen idee hoe dankbaar we zijn, en sommigen van jullie hebben ons geholpen met deze verandering in onze levens. Het is ZO veel makkelijker voor Chris en mij, hartelijk dank daarvoor!
Voor ons – Barb heeft het helemaal gehad met alles. De verbouw begon al in Mei, en we zien er naar uit alle dozen die nu in onze slaapkamer gestapeld zijn, uit te kunnen pakken en we alles opnieuw kunnen inrichten. We hebben slechts een smal pad in onze slaapkamer om doorheen te lopen; helemaal vol gepakt met dozen! Ik ben gewoon moe. Het netwerk groeit, en dus de Skype en telefoontjes. De meeste mensen willen/hebben 30 tot 90 minuten nodig om bij te praten, en ik kan er slechts 1 of 2 per dag doen. Iedere ochtend ben ik met leiders in 5 of 6 landen aan het skypen of sms-en, en de onderwerpen variëren van geld dat men nodig heeft, tot theologische vragen, gezondheidsproblemen, vervolging, tot aan het praten in code – Dit is niet een klagen, slechts een weergave van een gemiddelde ochtend.
Ik zie er naar uit de komende 2 weken wat rust te krijgen om weer opgeladen te zijn.
Bedankt dat jullie aan ons denken in jullie gebeden en geven – weet dat er voor ieder gebedsverzoek, of dat nu via email of post is, gebeden wordt, en we bidden dagelijks voor jullie allemaal.
Gezegend kerstfeest!
John en Barb
www.supernaturalhousechurch.org
Iets wat de Heer mij deze week vertelde over wat Hij in het lichaam van Christus doet, is een kwaliteit van het hart dat zo subtiel is dat velen niet in de gaten hebben dat het de Heer is.
Hij zei:
Zijn bezoek
“Velen hebben vragen over het komend jaar, maar Ik werk in harten in die mate dat men besloten heeft geen geestelijke vlinders meer achterna te willen jagen, maar zich te richten op de kern van wie ze in Mij zijn en wat zij geloven, en die mensen op te zoeken die dezelfde geestelijke prioriteiten hebben.”
Ik grinnikte hardop toen Hij zei ‘geestelijke vlinders’ omdat Hij de Meester is van gelijkenissen en analogieën, en toen Hij sprak, had ik een visioen en zag kinderen door een veld rennen met netten in hun hand, meppend naar bijzondere vlinders, wat perfect weergaf wat Hij zei.
Het visioen
In het visioen keek Hij vanaf de zijkant van een veld toe. Er waren meisjes met bloemetjesjurken en jongens is jeans en korte broeken die heen en weer renden, giechelend en lachend in een veld vol bloemen en grassen, dat kniehoog tot middelhoog was. De kinderen jaagden in het volle zonlicht op vlinders, genoten van de jacht en renden rond zonder een specifieke richting op te gaan, net zoals de vlinders deden. Ze genoten van de zigzags die ze in het gras maakten. Sommigen hielden hun armen wijd, deden alsof ze vliegtuigen waren en verbeelden zich dat ze heel wat waren.
Als er een nieuwe vlinder in het gezichtsveld van een kind kwam, vergat het de vlinder waar net nog achteraan gerend werd en ging het kind achter de nieuwe vlinder aan. Heel af en toe botsten de kinderen per ongeluk tegen anderen aan, soms expres, en renden dan giechelend weg, genietend van de jacht om het jagen zelf.
Ze genoten net zoveel van iedere afleiding als van het jagen op de vlinders – ik heb niet gezien dat ze er ooit één vingen – maar ze mepten met hun netten naar een paar.
Wat buiten het veld was
Het veld was vierkant en Hij stond aan de rand van één zijde, en ik stond naast Hem. Ik keek naar Hem, toen naar de kinderen, en opnieuw naar Hem en uit mijn ooghoek zag ik wat aan het veld grensde, en het ontstelde mij.
Rondom het veld was het donker, en daar waren mensen die hun mond wijd open hadden, bedelend om eten en water, zover het oog kon zien, mensen in vodden die naar de kinderen keken om hulp of verlichting, maar de kinderen waren alleen met zichzelf bezig. Ik was geschokt en keek opnieuw naar de Heer wiens emotieloos gezicht mij van mijn stuk bracht.
En toen keerde God zich om…
Het was alsof Hij een onzichtbare actie nam, een daad geboren uit een beslissing die geforceerd was op Hem. Sommige kinderen stopten met het jagen op de vlinders, ze braken de achtervolging af alsof ze onzichtbaar geregisseerd werden. Hun vrienden gingen door met het jagen op vlinders, zonder hen, en hadden nauwelijks door dat ze er niet meer waren.
Degenen die stopten met de jacht, deden dat zonder een woord te zeggen, en gingen met gekruiste benen aan de rand van het veld zitten. Nog steeds op het gras, maar met hun gezicht naar buiten gericht, zaten ze knie aan knie aan de rand van het veld, en ze begonnen water en voedsel te geven, dat op de één of andere manier ineens uit hun zakken verscheen, aan de mensen die tegenover hen waren, aan de andere kant van het veld.
De kinderen zaten, wat weergeeft dat ze in rust waren, en wat ze deden kwam voort vanuit hun leven en levensstijl en ze gaven wat in hun bezit was, en niet vanuit het ‘werk van de bediening’ zoals de auditorium kerk dat definieert. In noden voorzien vanuit een positie van rust en normale levens activiteiten, de tijd nemend en prioriteiten stellend om hen te helpen die in hun invloedssfeer zijn, of waar men een relatie mee heeft.
Veel kinderen waren nog steeds op vlinders aan het jagen, dat was zo apart. Maar het duurde niet al te lang voordat het hele veld omringd was door kinderen die met gekruiste benen zaten, naar buiten kijkend, knie aan knie, en die water en voedsel gaven aan de mensen in vodden, buiten het veld. Deze kinderen hadden hun rug gekeerd naar hun vrienden die opgingen in afleidingen, in plaats van de Heer te behagen, die nu straalde toen ik Zij blik volgde naar de randen van het veld, niet langer kijkend naar de vlindervangers.
Onzichtbare uitbreiding
zodra elk kind iemand in nood ging helpen, breidde het veld met gras en bloemen onder hen zich naar buiten uit, zodat de duisternis nu een levend veld in de zon werd. Want toen er in hun noden geholpen werd, ging ieder van hen opstaan en stapten ze een onzichtbare drempel over; hun vodden werden schoon en fris, net zoals de andere kinderen hadden. Het was
fantastisch, toen de volwassen in vodden over de drempel stapten, werden zij weer hersteld naar hun kindertijd, en zagen er zelfs jonger uit dan hen die geholpen hadden, anderen waren ongeveer van dezelfde leeftijd.
Daarna draaide iedereen zich om en ging naast degene zitten die hem geholpen had, want de grenzen waren uitgebreid, waardoor er meer ruimte gekomen was. En samen begonnen zij iemand anders in nood te helpen, en dit ging zo steeds door, totdat het veld exponentieel groeide, naar het leek steeds sneller. Maar tegelijkertijd was het tempo voor iedereen heel normaal, de snelheid van het leven, bijna routine, en het totale effect was een buitengewone groei van het veld en de aantallen in dat veld.
Na het visioen
Na een paar seconden, verdween het en toen waren Hij en ik weer alleen. Hij zei dat het komend jaar velen die geestelijke vlinders nagejaagd hebben, zich zullen losmaken van alle afleidingen, zich zelfs zullen losmaken van vriendschappen, wetend dat zij niet langer meer zo kunnen zijn. Hij zei ‘Merk op dat ieder kind slechts hoefde te zorgen voor de persoon die tegenover hem zat, wat neerkomt op iemand die alreeds in hun leven is.’
Zoals de Heer er tegenaan kijkt, zijn veel kinderen van Hem nog kleine kinderen, al denken ze van zichzelf dat ze volwassen zijn, genietend van allerlei afleidingen en het laatste nieuws uit de hemel, of wat zo op de markt gebracht wordt. En Hij is zo genadig, dat Hij zal doen wat Hij kan, omdat de mensen die achter de afleidingen aanrennen Hem vaak echt nodig hebben, dus doet Hij wat Hij kan. Maar dit is niet perse een goedkeuring van een dienaar of een bediening, noch een teken van een nieuwe beweging van de Geest – het is gewoon Zijn genade in actie voor Zijn kinderen. Was het niet zo dat Hij een ezel liet praten? Dus gebruikt Hij wat Hij kan om mensen te helpen.
Waarom velen een jaar van leegte gehad hebben
Hij ging verder en zei dat het noodzakelijk was dat de kinderen die geestelijke vlinders achterna gingen, hun leegte zouden inzien, en dat dit jaar voor velen in Zijn lichaam een jaar van leegte en eenzaamheid geweest is, maar dat het komend jaar opgemerkt zal worden voor de volwassenheid dat het velen brengt.
Hij merkte op dat het nodig was, de vele leiders die het afgelopen jaar gestorven zijn, en nog die paar die in de komende maanden zullen sterven, alsmede hen die afgetreden zijn, als deel van de ommekeer waar Hij het afgelopen zomer over had, en wat ik genoemd heb. Het cumulatieve effect is dat velen zich zonder leider voelen, waardoor ze hun onvolwassenheid gaan beseffen en ze (eindelijk) rechtstreeks zelf naar Hem gaan. Hij zei: “Sommigen van hen die afgeleid werden door andere dingen worden nu in beslag genomen door Mij, en niet alleen in beslag genomen, maar ze gaan helemaal in Mij op, zoals het zou moeten zijn.”
Hij zei dat velen zich hebben afgevraagd wat er met hen aan de hand is dat ze zich zo leeg voelen, omdat ze ineens zonder afleidingen en leiders zijn, maar dat dit nodig was omdat ze Hem anders niet direct zouden zoeken. Velen dachten dat ze
de scherpte van de snede volgden, om erachter te komen dat ze misleid waren.
Hoe Hij Zijn bezoek eindigde
Zijn laatste uitspraak schokte me, en is mij bij gebleven:
“Er zijn er velen die ontdekt hebben dat ze Mij niet echt kennen. Ze geloven en zijn wedergeboren, maar ze kennen Mij niet. Ze zijn tot de ontdekking gekomen dat sommige dingen die ze dachten over Mij te weten, niet correct zijn, maar pas nu maken ze een verandering in hun hart, weg van die afleidingen, om Mij te leren kennen en met Mij te wandelen (en velen vragen zich af hoe dat moet).”
Hij gaf me een aantal instructies over waar ik het in het eerste half jaar over moet hebben, en verdween toen.
De kamer van Chris – het functioneert, langzaamaan krijgen we de spullen die we nodig hebben bij elkaar, zodat we de timmerman en de ‘tegel man’ kunnen bellen om het af te maken. We hebben alle deuren die we nodig hebben, nu moeten ze nog geplaatst worden en dan kunnen we op zoek gaan naar tapijt voor de hal en Barb’s kantoor…vooruitgang! Daarna moeten we een dubbele wastafel voor zijn badkamer zien te krijgen, eentje waar een rolstoel onder past – dat moet op maat gemaakt worden, dus daar sparen we nog voor.
De grootste verandering is het gemak waarmee ik voor Chris kan zorgen. Ik hoef zijn gewicht, 180 pond, niet meer het bad in te tillen, maar vanaf zijn rolstoel glijdt hij zo in zijn nieuw bad. De nieuwe deuropeningen zijn breed genoeg om hem met de rolstoel naar de badkamer en naar zijn kamer te rollen en nu hoef ik hem niet meer onder zijn oksels vast te houden, een beetje zijwaarts met hem door de deuropeningen te ‘lopen’ om onze ellebogen geen pijn te doen. Jullie hebben geen idee hoe dankbaar we zijn, en sommigen van jullie hebben ons geholpen met deze verandering in onze levens. Het is ZO veel makkelijker voor Chris en mij, hartelijk dank daarvoor!
Voor ons – Barb heeft het helemaal gehad met alles. De verbouw begon al in Mei, en we zien er naar uit alle dozen die nu in onze slaapkamer gestapeld zijn, uit te kunnen pakken en we alles opnieuw kunnen inrichten. We hebben slechts een smal pad in onze slaapkamer om doorheen te lopen; helemaal vol gepakt met dozen! Ik ben gewoon moe. Het netwerk groeit, en dus de Skype en telefoontjes. De meeste mensen willen/hebben 30 tot 90 minuten nodig om bij te praten, en ik kan er slechts 1 of 2 per dag doen. Iedere ochtend ben ik met leiders in 5 of 6 landen aan het skypen of sms-en, en de onderwerpen variëren van geld dat men nodig heeft, tot theologische vragen, gezondheidsproblemen, vervolging, tot aan het praten in code – Dit is niet een klagen, slechts een weergave van een gemiddelde ochtend.
Ik zie er naar uit de komende 2 weken wat rust te krijgen om weer opgeladen te zijn.
Bedankt dat jullie aan ons denken in jullie gebeden en geven – weet dat er voor ieder gebedsverzoek, of dat nu via email of post is, gebeden wordt, en we bidden dagelijks voor jullie allemaal.
Gezegend kerstfeest!
John en Barb
www.supernaturalhousechurch.org
RSS Feed